نمایش موارد بر اساس برچسب: تلفات | جمعیت طرفداران ایمنی راهها

رئیس هیئت‌مدیره جمعیت طرفداران ایمنی راه‌ها هشدار داد که ناقوس مرگ در جاده های کشور به صدا درآمده است.

به گزارش خبرنگار تین نیوز رئیس هیئت‌مدیره جمعیت طرفداران ایمنی راه‌ها با اشاره به انتشار آمار سالیانه تصادفات و تلفات رانندگی در سال 96 از سوی پزشکی قانونی گفت: ارائه آمار کشته‌ها می‌تواند یک هشدار برای خطر موجود باشد، اما متأسفانه ارائه آمار افزایش کشته‌های جاده‌ای برای مردم و مدیران تبدیل به یک عادت شده است.

بخارایی در تحلیل این گزارش که از رشد 1.7 درصدی تلفات رانندگی خبر می‌دهد، گفت: نباید نگاهمان به آمار 2 درصدی افزایش تلفات باشد بلکه باید از این زاویه به موضوع نگاه کنیم که در سال 96 بیش از 16 هزار نفر در جاده‌های کشور کشته‌شده‌اند.

وی با توضیح اینکه این رقم در سال 95 بیش از 15 هزار نفر بوده است، گفت: این ارقام وحشتناک است و وضعیت را باید این‌گونه توصیف کرد که ناقوس مرگ در جاده‌های کشور به صدا درآمده است.

بخارایی با طرح این سؤال که مگر آمار 15 هزار نفر کشته در سال کم است که نسبت به آن حساس نباشیم و بخواهیم نسبت به آمار 16 هزار نفر حساسیت داشته باشیم؟ ادامه داد: حداقل 10 درصد از این رقم مصدومان، دچار معلولیت قطعی و دائمی می‌شوند که خود بحرانی برای وضعیت سلامت کشور است.

وی ادامه داد: آمار 16 هزارنفری کشته‌شدگان جاده‌ ای در حالی منتشر می‌شود که در سال‌های قبل هم هیچ برنامه جدی و تدبیری برای دست یافتن به ایمنی انجام نشد.

بخارایی با تأکید بر اینکه ایمنی دست‌یافتنی است و باید برای آن برنامه‌ریزی کرد و بودجه داشت گفت: نیازمند برنامه آموزشی بلندمدت، اصلاح وضعیت فنی خودروها و حذف نقاط پرحادثه هستیم که تمام این برنامه‌ها نیازمند صرف هزینه‌های زیاد است. مشکل این است که به برنامه‌های کم‌هزینه و مقطعی اکتفا می‌کنیم و نگاه ویژه‌ای به ایمنی نداریم.

رئیس هیئت‌مدیره جمعیت طرفداران ایمنی راه‌ها با بیان اینکه متأسفانه به آمار و ارقام تلفات عادت کرده‌ایم و تنها آن را می‌بینم و حس نمی‌کنیم، ادامه داد: بیش از 70 درصد کشته‌شدگان جاده‌ای سرپرست خانوار هستند که در پی این اتفاق بحران‌های اجتماعی زیادی به وجود می‌آید.

وی تأکید کرد که مدیریت حمل‌ونقل کشور و مجموعه‌های دست انکار ایمنی همه باید به‌صورت جدی روی موضوع ایمنی و آموزش ان کار کنند و حتی جلسه مدیریت بحران تشکیل شود.

جمعیت طرفداران ایمنی راه‌ها عصر دیروز با برگزاری نشستی مطبوعاتی از برگزاری همایش هم‌پیمایی رانندگان حرفه‌ای خبرداد.

به گزارش تین‌نیوز، این جلسه که عصر روز سه‌شنبه در محل در کانون اتومبیل‌رانی برگزار شد میزبان‌ اصحاب رسانه، اعضای شورای سیاست‌گذاری انجمن طرفداران ایمنی راه‌ها و همچنین محمد بخارایی، عضو هیئت مؤسس جمعیت طرفداران ایمنی راه‌ها بود.

برای کسب اطلاعات بیشتر در این زمینه گفتگویی داشتیم با محمد بخارایی، عضو هیئت‌موسس جمعیت طرفداران ایمنی راه‌ها؛

هدف از برگزاری این همایش چیست؟
ما در پی فراخوان گروه‌های تأثیرگذار ازجمله رانندگان، روحانیون، بانوان و تشکیل گروه‌های پیش‌آهنگ ایمنی بنا داریم از رانندگان حرفه‌ای و شاخص تجلیل کنیم. تصور ما این است که رانندگان حرفه‌ای نقش بسزایی در حمل‌ونقل دارند چراکه عامل اصلی حمل‌ونقل هستند.

همچنین خود این رانندگان نیز بسیار تأثیرپذیر هستند چراکه سرمایه اصلی و عمر خود را صرف حمل‌ونقل کرده‌اند. از کمبودها و حوادث حمل‌ونقلی تأثیر می‌پذیرند و همین‌طور می‌توانند تأثیرگذار هم باشند چراکه مدت‌زمان زیادی را در شبکه حمل‌ونقل حضور دارند و می‌توانند الگوی رفتاری بقیه رانندگان باشند.

بنابرهمین دلایل تصمیم گرفتیم بیش‌ازپیش به این طیف بپردازیم و از قابلیت‌های اقتصادی و همکاری‌شان استفاده بکنیم.
بخارایی افزود: به همین دلیل این نشست را «همایش هم‌پیمایی رانندگان حرفه‌ای» نام‌گذاری کرده‌ایم و در این همایش به ارزش‌های حمل‌ونقلی و اخلاق حرفه‌ای و رفتار ایمن بپردازیم، همچنین قصد داریم به بررسی مسائلی مانند سرمایه‌گذاری و حضور و تجربیات این عزیزان بپردازیم.

در این همایش می‌خواهیم با شناسایی و انتخاب شاخص‌هایی از رانندگانی که در حوزه ایمنی رفتاری اسطوره‌ای و ایمن داشته‌اند تجلیل کنیم. همچنین قصد داریم این بزرگواران را به‌عنوان الگو در جمع رانندگان مطرح کنیم.

روند برگزاری همایش و جلسات شورای سیاست‌گذاری را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
جلسات شورای سیاست‌گذاری این همایش تاکنون با حضور حداکثری مدعوین برگزارشده است، یکی از تدابیری که اعضای شورای سیاست‌گذاری این همایش تاکنون به کار گرفته‌اند این است که جلسات را در دفاتر واحدهای عمومی و نهادهای تخصصی برگزار می‌کنند، آخرین جلسه در دفتر پلیس راهور برگزار شد و قبل از آن در خانه حمل‌ونقل و بیمه و سازمان راهداری تشکیل شد و امروز هم که در کانون اتومبیل‌رانی در خدمت دوستان هستیم.

همه‌ی نهادهای مذکور به‌نوعی خود را همراه و حامی این همایش محسوب می‌کنند و خود را مسئول برگزاری این همایش می‌دانند و درواقع این تدبیری بود که اعضای شورای سیاست‌گذاری به خرج دادند.

ازجمله تصمیماتی که در این سلسله نشست‌ها گرفته‌شده این است که به حول و قوه الهی این همایش را نهایتاً تا مهرماه برگزار کنیم و مهمانان عالی‌رتبه‌ای را دوستان اسم بردند، از جناب آقای رئیس‌جمهور درخواست شده که به‌عنوان مهمان و سخنران کلیدی در این نشست حضور پیدا کنند، البته زمان و فرصت ایشان بسیار محدود و پیچیده است و انتظار اینکه به‌طور قطعی جواب مثبت بدهند را نداریم اما به‌هرحال اگر معاون اول و یا وزیر راه و شهرسازی دولت هم در این نشست حضور پیدا کنند باعث خوشحالی ما خواهد شد و هم‌زمان دلگرمی‌ای برای رانندگان خواهد بود که بدانند حامی و پشتیبان‌هایی دارند.

تصور می‌کنید این همایش تا چه میزان بتواند تأثیرگذاری داشته باشد؟
ما در بررسی‌هایی که انجام دادیم به نتیجه بسیار جالبی رسیدیم و آن این نکته بود که ما 2 و نیم میلیون نفر راننده حمل‌ونقل عمومی داریم، به تفکیک یک‌میلیون نفر راننده برون‌شهری و یک و نیم میلیون نفر راننده درون‌شهری و بر اساس آمار اگر مجموعه افرادی که گواهینامه دارند را 20 میلیون نفر در نظر بگیریم، 10 الی 15 درصد از این مجموعه رانندگان حوزه عمومی هستند و به‌طور میانگین روزانه به مدت 10 ساعت رانندگی می‌کنند و این در حالی است که میانگین ساعت رانندگی دیگر گواهینامه داران یک ساعت در روز است و در واقع می‌توان گفت مجموعه 10 درصدی رانندگان عمومی به میزان 90 درصد رانندگان دیگر در روز رانندگی می‌کنند، همچنین 50 درصد از فضای رانندگی کشور تحت پوشش رانندگی رانندگان بخش عمومی است.

براین اساس برگزاری این همایش به‌نوعی نظارت بر 50 درصد از فضای رانندگی در سطح کشور است و ما با برگزاری این همایش ایجاد حساسیت نسبت به این 50 درصد را در نظر داریم.

قرار شده است که جمع هزارنفره‌ای از رانندگان در این همایش حضور پیدا کنند، همچنین میهمانان ویژه‌ای برای حضور در این همایش در نظر گرفته‌شده‌اند و حامیان این برنامه هم کانون جهانگردی و دفتر جمعیت و خانه حمل‌ونقل و انجمن‌های صنفی درون‌شهری و برون‌شهری هستند.

محل برگزاری همایش را هنوز مشخص نکرده‌ایم اما به‌هرحال فضایی خواهد بود که ظرفیت پذیرش جمعیت هزارنفره را داشته باشد و به‌استثنای محل برگزاری بخش زیادی از مسائل مشخص‌شده است همان‌طور که عرض کردم مهمانان و حامیان و برنامه‌ها همگی مشخص‌شده است.

همچنین دستور جلسه هفته بعد ما تعیین محورهای سخنرانی و مسائل قابل‌طرح در مراسم جشنواره است، به این معنی که ما تصور می‌کنیم جشنواره یک فرآیند است یعنی از روز اولی که تصمیم به برگزاری گرفته می‌شود، همه روی این کار تمرکز می‌کنند ، همه در این مورد فکر می‌کنند و ایده‌های خودشان را به برگزارکننده‌ها منتقل می‌کنند و حساسیت‌هایی ایجاد می‌شود و در روز همایش فقط مراسمی برگزار می‌شود، یعنی جشنواره ما یک مراسم دو ساعته نیست، جشنواره ما پروسه شش‌ماهه‌ای که درگیر انجام کارها هستیم است.

جمعیت طرفداران ایمنی راه‌ها چه برنامه‌ای برای این همایش دارد؟
دفتر جمعیت طرفداران ایمنی راه‌ها پیشنهاد ویژه‌ای برای این جلسه دارد و امیدوار است با تصویب و تکمیل به مرحله اجرایی برسد و پیشنهاد ما این است که اگر ما در 10 سال گذشته 11 هزار کاهش تصادفات و تلفات داشته‌ایم و اگر رانندگان بخش عمومی را بتوانیم با بخش حمل‌ونقل همراه بکنیم و همچنین روحیه مطالبه‌گری را برای این عزیزان ایجاد بکنیم، می‌شود 11 هزار نفر دیگر در 10 سال آینده کاهش تلفات داشته باشیم.

در واقع چشم‌انداز این جشنواره باید کاهش دو برابری باشد و نباید تنها به یک عدد قانع باشیم، هدف و تفکر ما باید این مسئله باشد که اگر توانستیم 11 هزار کاهش تلفات داشته باشیم، می‌توانیم 11 هزار نفر دیگر هم کاهش داشته باشیم، دراین‌بین ممکن است تعدادی از کارشناسان و مدیران تصور کنند که شاید شتاب اولیه این اقدامات می‌توانسته زیاد باشد و در حال حاضر از این شتاب کاسته شده و نباید چنین انتظاری داشت، اما با توجه به شرایط کنونی و فنّاوری‌های جدید ازجمله دوربین‌های کنترل سرعت که بسیار در کاهش سوانح تأثیرگذار است، می‌توان انتظار کاهش جهشی در میزان سوانح و تلفات جاده‌ای داشت.

در سوگ واژگوني اتوبوس و از دست دادن فرزندان و سربازان این سرزمین در بهترین دورانِ عمرشان 

نوبت داغداری این بار به فارس و كرمان رسید. سهل‌انگاری در حفاظت از جان حافظان ميهن، زندگي بيست جوان معصوم را در چشم‌ به‌هم‌زدني ، از آنان ستاند و مسير زندگي چهار برابر اين شمار را، تا مدتي مديد، تغییر داد. جواناني که قرار بود آموزش نظم ببينند و ميهن‌دوستي خود را تقويت كنند، خود در دام بي‌نظمي راننده و كم‌توجهي مسئولين افتادند.

گردنه لاي‌ريز ني‌ريز و كيلومتر 65 محور سروستان شيراز، در نيمه ماه مبارك رمضان، واژگونی دو اتوبوس، هر دو خروجي از يك پادگان را به چشم دید. یکبار دیگر، راننده‌اي بي‌مبالات و راننده‌ی ديگري خواب‌آلود، کابوسی را برای يكصد خانواده رقم زدند. خانواده‌هایی که دلبندان خودرا به امانت به دست متولیان نظم و امنيت جامعه سپردند! پدران و مادراني كه نگران دو سال جواني فرزندان خود بودند، حالا همه زندگي جگرگوشه‌هاي خود را از دست رفته مي‌بينند.

داغ از دست دادن عزیزترين و پاك‌ترين جوانان وطن، فراتر از آن است که در يك بيانيه مطرح و زخم آن التیام یابد. تکرار سوانح اتوبوس‌ها در كشور، قطعاً منجر به بي‌اعتمادي بيش‌ازپيش به اصل ذاتاً مرجح حمل‌ونقل عمومي گرديده و مالاً به افزايش تمايل مردم به سفر با سواري مي‌انجامد كه خود منجر به افزايش تلفات و جراحات است و .... اين چرخه هولناك را پايان نمي‌يابد.

واکنش‌هاي عمومي به این رویداد به‌مانند قبل، احساسی بوده است، به‌جاي آنكه براي سوالات بيستگانه زیر، پاسخ روشنی ارائه شود:

1. آيا نهاد ذيربط، در زمان تردد اتوبوسها، گشتي در محور در حال تردد داشته و آيا بر سرعت اتوبوسها یا تعویض رانندگان نظارت داشته است؟
2. آیا نهاد ذيربط بر سوابق تخلفات رانندگان، تحلیل یا پیشگیری صورت داده است؟
3. آيا نهاد ذيربط، اسناد مورد نیاز حمل مسافر توسط اتوبوس و حضور 57 مسافر در اتوبوس 44 نفره و 13 سرنشين مازاد بر ظرفيت و حضور احتمالي چند تبعه خارجي غيرمجاز را، در ايستگاه‌هاي مسير كنترل كرده است؟
4. آيا نهاد ذيربط كه سالهاست در ارائه دقيق و كامل آمار تحلیلی سوانح رانندگي، عذر و بهانه مي‌آورد،‌ اكنون پاسخگو است؟
5. آيا نهادهاي نظامي ذيربط، آمار سربازان متوفي و مجروح در اين دو سانحه رانندگي در دو جاده كفي را با آمار متناظر در نبردهاي هولناك منطقه، مقايسه كرده است؟
6. نهادهاي مديريت امنيت ذيربط، تاكنون انديشيده‌اند كه آیا کشته شدگان سوانح رانندگی در جمهوري اسلامي ايران گرانبار تر است يا دشمن خارجی؟
7. آيا مراكز تعليم نيروهاي مسلح كه از محافظت جان سربازان، نه در ميدان تير، اردوي نظامي سخت يا آموزشكده دافوس، بلكه در دو جاده كفي بدون هيچ مداخله جوي يا ترافيكي، ناتوان است، مي‌تواند جواناني محافظ مرز و بوم را تحت فرماندهي خود به ایران آینده تحویل دهد؟
8. آیا سازمان ذيربط، سابقه‌ای از معاینه فنی اتوبوس سانحه‌دیده در اختيار داشته و چقدر اين گزارش، واقعي بوده است؟
9. آيا سازمان ذيربط، گزارشی از سوابق آزمایش سلامت راننده مربوطه، سوابق رفتاري و اعتياد احتمالي وي، در اختيار داشته است؟
10. آيا سازمان ذيربط قبلاً امكان نصب محافظ و تقويت علائم در محل سقوط در محورها را‌ نداشته است؟
11. آيا سازمان ذيربط بر استراحت كافي، تغذيه مناسب و هوشياري لازم رانندگان و مسافر متناسب با ظرفيت، سازوكار نظارتي واقعي دارد؟
12. آيا سازمان ذيربط، تحلیل و راه‌حلي از چالشهاي محور، محیط یا محل سانحه، قبلاً منتشر نمودند؟
13. آیا سازمان‌های مردم‌نهاد داعیه پرچمداری پیشگیری از سوانح، در انعکاس به‌موقع و فراگیر موضوع برای مخاطبین و هواداران خود، کوشا و قوی ظاهر شدند؟
14. آيا رسانه‌ها كه به خوبي از تراژدي سوانح رانندگي با خبرند، توضيحي براي شبه سكوت خود در افكار عمومي دارند؟ آيا روزنامه‌هايي كه با حروف لاغرتري از اخبار كشته‌شدگان در جنگهاي همسايه، اين ابرفاجعه ملي را پوشش نيم‌بند دادند، توضيحي تا فاجعه بعدي دارند؟
15. آيا جامعه‌شناسان و روانكاوان كشور، تاكنون دلايل رعايت استانداردهاي بسيار سطح بالاي بي‌مبالاتي، تحليل نموده‌اند؟
16.  آيا متوليان حمل‌ونقل كشور، محوريت انسان و اهميت جان وي را در فرايند جابه‌جايي كالا و مسافر، در دستور كار اصلي خود قرار داده‌اند؟
17. آيا مديران ارشد جامعه، به از دست‌دادن حياتي‌ترين سرمایه‌های اجتماعی و اقتصادی کشور، به اندازه امور عادي و جاري كشور، حساس شده‌اند؟ يا آنكه چند خانواده به خاك سياه نشسته دیگر باید اسیر راهزن بی امان جاده‌ها و معابر شهري شوند، تا مقامات حساس شوند؟
18. ایا نهاد ذيربط در مجلس به غفلت خود در تشكيل نهاد راهبر ايمني حمل‌ونقل با اختیارات و اعتبارات لازم پي برده‌اند؟
19. آيا نهادهاي ذيمدخل، به جاي تعجيل در ارائه دلايل از منظر خود، بررسي عميق و همه جانبه سانحه فوق را در دستور كار قرارداده‌اند؟
20. ايا يك مقام ارشد، بر اثر اين فاجعه، از سمت خود كناره‌گيري كرد؟

آن چه بر سر سربازان بي‌گناه آمد، اولین سانحه از این دست نبوده و به‌طور قطع آخرین آن هم نخواهد بود. این تراژدی، همچنان ادامه دارد. جاده‌‌های ناامن مسافران را قربانی می‌کنند. شرکت‌ها در بازار انحصاری ایران، خودروهای غیرایمن تولید خواهندکرد و حمل‌نقل جاده ای نيز همچنان قرباني مي‌گيرد.

جزئیات بیشتری از دلایل این سانحه، متعاقباً منعکس خواهد گردید تا در هیاهوی خطاکار شمردن رانندگان، سهل‌انگاری مسئولینی که با دقت به وظایف خود عمل نکردند، فراموش نگردد.

جمعیت طرفداران ايمني راهها آمادگی خود را برای انعکاس نظرات کارشناسی و پاسخ احتمالی مسئولین محترم، اعلام می‌دارد. 

به گزارش «تابناک»، ساعت ۱:۲۰ بامداد چهارشنبه بود که محور سیرجان ـ نی‌ریز حادثه‌ای تلخ را برای همیشه در ذهن خود حک کرد؛ سقوط اتوبوس حامل سربازان وظیفه‌ که از دوران آموزشی در پادگان «۰۵» کرمان فارغ آمده و به مقصد اهواز، برای رفتن به مرخصی اعزام شده بودند؛ اما هنوز نیمی از مسیر را نپیموده بودند که با اتوبوس به دره ۲۰ متری به پایین سقوط کردند.

بنا بر این گزارش، از ۳۶ سرنشین اتوبوس ۱۴ تن در دم جان باختند و ۲۲ تن دیگر مجروح شدند؛ جراحت‌هایی که در برخی شان اینقدر شدید بود که به سرعت خبر ارسال شده از محل حادثه، تصحیح شد تا شمار جان باختگان در محل رویداد به ۱۶ تن برسد و کمی بعد مطلع شویم که سه تن از مجروحان نیز در مراکز درمانی به هم خدمتی‌های خود پیوسته‌اند.

به این حادثه از زوایای مختلف می‌توان نگریست و به بررسی آن پرداخت. یکی از این زوایا هم «انسانی» و «عاطفی» است؛ امری که نمرۀ «ملت ایران» در آن ۲۰ است، چون به سرعت عمق تلخی حادثه را دریافتند و در رسانه اجتماعی و شبکه‌های موبایلی به آن واکنش نشان دادند. مردم با زبان «احساس»، «شعر»، و «تصویر» و بدون مصلحت اندیشی و پیرایه، عواطف پاک و احساسات خود را نشان دادند.

مردم، مثل همه روزهای حساس یا دشوار ایران و جمهوری اسلامی، با سرعت، دقت، هوشمندی و همۀ عواطف و احساسات خود، ماجرا را پوشش دادند و با حادثه دیدگان و خانواده‌های آنان همراهی کردند.

در عوض، مسئولان که در چنبرۀ «دفتر»، «کارتابل»، «جلسه»، و «صورت جلسه» گرفتارند، هم دیر از این فاجعۀ انسانی باخبر شدند و هم دیر‌تر به آن واکنش نشان دادند.

نخستین مسئولی که به این حادثه واکنش نشان داد، فرمانده سابق سپاه پاسداران بود. او آخرین عکس سربازانِ سفر کرده را در اینستاگرام خود بازنشر کرد و در یادداشتی کوتاه در زیر آن نوشت: «نوزده تن از برادرانم از میان ما رفتند».

پس از آن، پیامی از سوی آقای روحانی، رئیس محترم جمهور، صادر شد. رئیس جمهور، خود را در این حادثه عزادار دانست و به مسئولان دولت دستور داد، «امکانات خود را برای رسیدگی به وضعیت حادثه دیدگان و کاهش آلام خانواده‌های این عزیزان به کار گیرند».

پس از این دو پیام، دادستان کل کشور در پیامی ضمن تسلیت جان باختن تعدادی از سربازان نیروی زمینی ارتش دستور بررسی علت وقوع این حادثه را صادر کرد و مقامات قضایی استان مربوط خواست که ضمن بررسی علت وقوع حادثه، گزارش رسیدگی این موضوع را در اسرع وقت به دادستانی کل کشور ارائه کنند.

یکی از مسئولان، با بیش از ۳۵ سال مدیریت در سطح وزارت و معاونت رئیس جمهور، چند روز پیش، با اندوه بسیار، به یکی از خبرنگاران گفته بود: «بالا‌ترین حسرت زندگی من این است که دو مرتبۀ آخری که مادرم به تهران تشریف آوردند، خیلی گرفتار بودم و آن قدر که دلم می‌خواست ایشان را ندیدم و به او خدمت نکردم. حالا حاضرم تمام آن پست‌ها را بدهم و یک لحظه مادرم را زیارت کنم».

حتماً به زودی بسیاری از مسئولان، با حسرت خواهند گفت که: «وقتی ۱۹ تن از پسران این سرزمین در لباس مقدس سربازی چشم از جهان شستند؛ اما من آن قدر گرفتار جلسه و کارتابل و... بودم که به بدرقه اشان قطره اشکی از چشم نفشاندم و به همدردی با ملت عزادار نپرداختم». حسرت آن روز اما، هیچ سودی نخواهد داشت.

 http://www.tabnak.ir/fa/news/600180/اما-ما-جز-تماشا-چه-کردیم