بیانیه و خبر واژگوني اتوبوس و از دست دادن سربازان وطن | جمعیت طرفداران ایمنی راهها

در سوگ واژگوني اتوبوس و از دست دادن فرزندان و سربازان این سرزمین در بهترین دورانِ عمرشان 

نوبت داغداری این بار به فارس و كرمان رسید. سهل‌انگاری در حفاظت از جان حافظان ميهن، زندگي بيست جوان معصوم را در چشم‌ به‌هم‌زدني ، از آنان ستاند و مسير زندگي چهار برابر اين شمار را، تا مدتي مديد، تغییر داد. جواناني که قرار بود آموزش نظم ببينند و ميهن‌دوستي خود را تقويت كنند، خود در دام بي‌نظمي راننده و كم‌توجهي مسئولين افتادند.

گردنه لاي‌ريز ني‌ريز و كيلومتر 65 محور سروستان شيراز، در نيمه ماه مبارك رمضان، واژگونی دو اتوبوس، هر دو خروجي از يك پادگان را به چشم دید. یکبار دیگر، راننده‌اي بي‌مبالات و راننده‌ی ديگري خواب‌آلود، کابوسی را برای يكصد خانواده رقم زدند. خانواده‌هایی که دلبندان خودرا به امانت به دست متولیان نظم و امنيت جامعه سپردند! پدران و مادراني كه نگران دو سال جواني فرزندان خود بودند، حالا همه زندگي جگرگوشه‌هاي خود را از دست رفته مي‌بينند.

داغ از دست دادن عزیزترين و پاك‌ترين جوانان وطن، فراتر از آن است که در يك بيانيه مطرح و زخم آن التیام یابد. تکرار سوانح اتوبوس‌ها در كشور، قطعاً منجر به بي‌اعتمادي بيش‌ازپيش به اصل ذاتاً مرجح حمل‌ونقل عمومي گرديده و مالاً به افزايش تمايل مردم به سفر با سواري مي‌انجامد كه خود منجر به افزايش تلفات و جراحات است و .... اين چرخه هولناك را پايان نمي‌يابد.

واکنش‌هاي عمومي به این رویداد به‌مانند قبل، احساسی بوده است، به‌جاي آنكه براي سوالات بيستگانه زیر، پاسخ روشنی ارائه شود:

1. آيا نهاد ذيربط، در زمان تردد اتوبوسها، گشتي در محور در حال تردد داشته و آيا بر سرعت اتوبوسها یا تعویض رانندگان نظارت داشته است؟
2. آیا نهاد ذيربط بر سوابق تخلفات رانندگان، تحلیل یا پیشگیری صورت داده است؟
3. آيا نهاد ذيربط، اسناد مورد نیاز حمل مسافر توسط اتوبوس و حضور 57 مسافر در اتوبوس 44 نفره و 13 سرنشين مازاد بر ظرفيت و حضور احتمالي چند تبعه خارجي غيرمجاز را، در ايستگاه‌هاي مسير كنترل كرده است؟
4. آيا نهاد ذيربط كه سالهاست در ارائه دقيق و كامل آمار تحلیلی سوانح رانندگي، عذر و بهانه مي‌آورد،‌ اكنون پاسخگو است؟
5. آيا نهادهاي نظامي ذيربط، آمار سربازان متوفي و مجروح در اين دو سانحه رانندگي در دو جاده كفي را با آمار متناظر در نبردهاي هولناك منطقه، مقايسه كرده است؟
6. نهادهاي مديريت امنيت ذيربط، تاكنون انديشيده‌اند كه آیا کشته شدگان سوانح رانندگی در جمهوري اسلامي ايران گرانبار تر است يا دشمن خارجی؟
7. آيا مراكز تعليم نيروهاي مسلح كه از محافظت جان سربازان، نه در ميدان تير، اردوي نظامي سخت يا آموزشكده دافوس، بلكه در دو جاده كفي بدون هيچ مداخله جوي يا ترافيكي، ناتوان است، مي‌تواند جواناني محافظ مرز و بوم را تحت فرماندهي خود به ایران آینده تحویل دهد؟
8. آیا سازمان ذيربط، سابقه‌ای از معاینه فنی اتوبوس سانحه‌دیده در اختيار داشته و چقدر اين گزارش، واقعي بوده است؟
9. آيا سازمان ذيربط، گزارشی از سوابق آزمایش سلامت راننده مربوطه، سوابق رفتاري و اعتياد احتمالي وي، در اختيار داشته است؟
10. آيا سازمان ذيربط قبلاً امكان نصب محافظ و تقويت علائم در محل سقوط در محورها را‌ نداشته است؟
11. آيا سازمان ذيربط بر استراحت كافي، تغذيه مناسب و هوشياري لازم رانندگان و مسافر متناسب با ظرفيت، سازوكار نظارتي واقعي دارد؟
12. آيا سازمان ذيربط، تحلیل و راه‌حلي از چالشهاي محور، محیط یا محل سانحه، قبلاً منتشر نمودند؟
13. آیا سازمان‌های مردم‌نهاد داعیه پرچمداری پیشگیری از سوانح، در انعکاس به‌موقع و فراگیر موضوع برای مخاطبین و هواداران خود، کوشا و قوی ظاهر شدند؟
14. آيا رسانه‌ها كه به خوبي از تراژدي سوانح رانندگي با خبرند، توضيحي براي شبه سكوت خود در افكار عمومي دارند؟ آيا روزنامه‌هايي كه با حروف لاغرتري از اخبار كشته‌شدگان در جنگهاي همسايه، اين ابرفاجعه ملي را پوشش نيم‌بند دادند، توضيحي تا فاجعه بعدي دارند؟
15. آيا جامعه‌شناسان و روانكاوان كشور، تاكنون دلايل رعايت استانداردهاي بسيار سطح بالاي بي‌مبالاتي، تحليل نموده‌اند؟
16.  آيا متوليان حمل‌ونقل كشور، محوريت انسان و اهميت جان وي را در فرايند جابه‌جايي كالا و مسافر، در دستور كار اصلي خود قرار داده‌اند؟
17. آيا مديران ارشد جامعه، به از دست‌دادن حياتي‌ترين سرمایه‌های اجتماعی و اقتصادی کشور، به اندازه امور عادي و جاري كشور، حساس شده‌اند؟ يا آنكه چند خانواده به خاك سياه نشسته دیگر باید اسیر راهزن بی امان جاده‌ها و معابر شهري شوند، تا مقامات حساس شوند؟
18. ایا نهاد ذيربط در مجلس به غفلت خود در تشكيل نهاد راهبر ايمني حمل‌ونقل با اختیارات و اعتبارات لازم پي برده‌اند؟
19. آيا نهادهاي ذيمدخل، به جاي تعجيل در ارائه دلايل از منظر خود، بررسي عميق و همه جانبه سانحه فوق را در دستور كار قرارداده‌اند؟
20. ايا يك مقام ارشد، بر اثر اين فاجعه، از سمت خود كناره‌گيري كرد؟

آن چه بر سر سربازان بي‌گناه آمد، اولین سانحه از این دست نبوده و به‌طور قطع آخرین آن هم نخواهد بود. این تراژدی، همچنان ادامه دارد. جاده‌‌های ناامن مسافران را قربانی می‌کنند. شرکت‌ها در بازار انحصاری ایران، خودروهای غیرایمن تولید خواهندکرد و حمل‌نقل جاده ای نيز همچنان قرباني مي‌گيرد.

جزئیات بیشتری از دلایل این سانحه، متعاقباً منعکس خواهد گردید تا در هیاهوی خطاکار شمردن رانندگان، سهل‌انگاری مسئولینی که با دقت به وظایف خود عمل نکردند، فراموش نگردد.

جمعیت طرفداران ايمني راهها آمادگی خود را برای انعکاس نظرات کارشناسی و پاسخ احتمالی مسئولین محترم، اعلام می‌دارد. 

به گزارش «تابناک»، ساعت ۱:۲۰ بامداد چهارشنبه بود که محور سیرجان ـ نی‌ریز حادثه‌ای تلخ را برای همیشه در ذهن خود حک کرد؛ سقوط اتوبوس حامل سربازان وظیفه‌ که از دوران آموزشی در پادگان «۰۵» کرمان فارغ آمده و به مقصد اهواز، برای رفتن به مرخصی اعزام شده بودند؛ اما هنوز نیمی از مسیر را نپیموده بودند که با اتوبوس به دره ۲۰ متری به پایین سقوط کردند.

بنا بر این گزارش، از ۳۶ سرنشین اتوبوس ۱۴ تن در دم جان باختند و ۲۲ تن دیگر مجروح شدند؛ جراحت‌هایی که در برخی شان اینقدر شدید بود که به سرعت خبر ارسال شده از محل حادثه، تصحیح شد تا شمار جان باختگان در محل رویداد به ۱۶ تن برسد و کمی بعد مطلع شویم که سه تن از مجروحان نیز در مراکز درمانی به هم خدمتی‌های خود پیوسته‌اند.

به این حادثه از زوایای مختلف می‌توان نگریست و به بررسی آن پرداخت. یکی از این زوایا هم «انسانی» و «عاطفی» است؛ امری که نمرۀ «ملت ایران» در آن ۲۰ است، چون به سرعت عمق تلخی حادثه را دریافتند و در رسانه اجتماعی و شبکه‌های موبایلی به آن واکنش نشان دادند. مردم با زبان «احساس»، «شعر»، و «تصویر» و بدون مصلحت اندیشی و پیرایه، عواطف پاک و احساسات خود را نشان دادند.

مردم، مثل همه روزهای حساس یا دشوار ایران و جمهوری اسلامی، با سرعت، دقت، هوشمندی و همۀ عواطف و احساسات خود، ماجرا را پوشش دادند و با حادثه دیدگان و خانواده‌های آنان همراهی کردند.

در عوض، مسئولان که در چنبرۀ «دفتر»، «کارتابل»، «جلسه»، و «صورت جلسه» گرفتارند، هم دیر از این فاجعۀ انسانی باخبر شدند و هم دیر‌تر به آن واکنش نشان دادند.

نخستین مسئولی که به این حادثه واکنش نشان داد، فرمانده سابق سپاه پاسداران بود. او آخرین عکس سربازانِ سفر کرده را در اینستاگرام خود بازنشر کرد و در یادداشتی کوتاه در زیر آن نوشت: «نوزده تن از برادرانم از میان ما رفتند».

پس از آن، پیامی از سوی آقای روحانی، رئیس محترم جمهور، صادر شد. رئیس جمهور، خود را در این حادثه عزادار دانست و به مسئولان دولت دستور داد، «امکانات خود را برای رسیدگی به وضعیت حادثه دیدگان و کاهش آلام خانواده‌های این عزیزان به کار گیرند».

پس از این دو پیام، دادستان کل کشور در پیامی ضمن تسلیت جان باختن تعدادی از سربازان نیروی زمینی ارتش دستور بررسی علت وقوع این حادثه را صادر کرد و مقامات قضایی استان مربوط خواست که ضمن بررسی علت وقوع حادثه، گزارش رسیدگی این موضوع را در اسرع وقت به دادستانی کل کشور ارائه کنند.

یکی از مسئولان، با بیش از ۳۵ سال مدیریت در سطح وزارت و معاونت رئیس جمهور، چند روز پیش، با اندوه بسیار، به یکی از خبرنگاران گفته بود: «بالا‌ترین حسرت زندگی من این است که دو مرتبۀ آخری که مادرم به تهران تشریف آوردند، خیلی گرفتار بودم و آن قدر که دلم می‌خواست ایشان را ندیدم و به او خدمت نکردم. حالا حاضرم تمام آن پست‌ها را بدهم و یک لحظه مادرم را زیارت کنم».

حتماً به زودی بسیاری از مسئولان، با حسرت خواهند گفت که: «وقتی ۱۹ تن از پسران این سرزمین در لباس مقدس سربازی چشم از جهان شستند؛ اما من آن قدر گرفتار جلسه و کارتابل و... بودم که به بدرقه اشان قطره اشکی از چشم نفشاندم و به همدردی با ملت عزادار نپرداختم». حسرت آن روز اما، هیچ سودی نخواهد داشت.

 http://www.tabnak.ir/fa/news/600180/اما-ما-جز-تماشا-چه-کردیم