استفاده از روکش های نازک آسفالتی برای بهبود وضعیت ایمنی راه ها | جمعیت طرفداران ایمنی راهها

همانطور که مشاهده می شود، بسیاری از راه های کشور نیاز به ترمیم و نگهداری دارند. باید رویکرد استفاده از روکش های معمولی و ضخیم آسفالتی که به صورت سنتی در کشور در حال اجرا هستند تغییر نموده و از فناوری های نه چندان جدیدی که سالیان متمادی در سایر کشورها بکارگرفته شده است، استفاده شود. بهتر است روش های ترمیم و نگهداری مقرون به صرفه و کارا و نه فقط به دلیل بهبود خصوصیات مکانیکی و بلکه به منظور ارتقاء خصوصیات سطحی روسازی برای افزایش سطح ایمنی در نظر گرفته شوند. امروزه، روکش های نازک و بسیار نازک آسفالتی در منابع علمی جدید به عنوان جایگزینی برای روکش های سنتی 50 میلی متری، سیل کت ها و میکروسرفیسنگ ها مطرح شده اند. بسیار واضح است که کاهش ضخامت روکش به کاهش هزینه و افزایش سرعت اجرا می انجامد. از طرف دیگر در تحقیقات جدید روکش های نازک و بسیار نازک آسفالتی در مناطق شهری به عنوان کاهش دهنده سطح آلایندگی صوتی نیز بکار رفته اند. اما تاکید اصلی این مقاله بر موضوع ارتقا سطح ایمنی راه ها با بکارگیری این روکش ها می باشد که در ادامه توضیحاتی در این رابطه ارائه خواهد شد.

در اینجا باید روکش یا لایه آسفالتی نازک معرفی شود. هر چند که حداقل ضخامتی در منابع مشخصاً وجود ندارد ولی روکش نازک معمولا ضخامتی کمتر از 38 میلیمتر دارد. از سوی مجمع جهاني راه (پيارك) لایه اسفالتی بسیار نازک دارای ضخامتی معادل 20 تا 25 میلیمتر می باشد. اما کاهش ضخامت فقط راه حل نیست و البته برای بکارگیری این نوع روکش ها باید وضعیت روسازی موجود کاملاً بررسی شود. نیاز به استفاده از مخلوط های آسفالتی دارای دانه بندی باز آنچه که در اروپا به عنوانBBTM  یاد می شود و همچنین آسفالت های سنگدانه ای SMA می توانند رویه ای با یک درشت بافت Macrotexture عمیق تر در مقایسه با بتن آسفالتی معمولی با دانه بندی پیوشته ایجاد کنند و نهایتاً به طور چشمگیری مقاومت لغزندگی سطح راه را افزایش خواهد یافت. از سوی دیگر نفوذ پذیری بیشتر مخلوط ها با دانه بندی باز نسبت به بتن آسفالتی معمولی با دانه بندی پیوسته مانع از جمع شدن رواناب ها در سطح راه شده و از وقوع پدیده هایی مانند هیدروپلنینگ و پاشش آب به سمت خودروی عقبی که به شدت سطح ایمنی ترافیک را کاهش می دهند، جلوگیری خواهد شد. لازم به ذکر است که دوام مخلوط های آسفالتی باز باید با حسایت هر چه بیشتر و بر اساس آیین نامه 234 کنترل شود.

هدف اصلی از این مقاله القای این مسئله است که مهندسان مربوطه، مخلوط های متنوع آسفالتی که به سادگی قابل طراحی و اجرا هستند را در ساخت روسازی ها در نظر گرفته و ویژگی های سطحی روسازی را به عنوان معیار مهمی برای انتخاب روش تعمیر و  نگهداری راه انتخاب نمایند. از سوی دیگر آزمایش های بسیار ساده برای اندازه گیری میزان مقاومت لغزندگی سطح راه ها از جمله آزمایش پخش ماسهSand Patch باید رواج یابند. همواره لازم است دیدگاه های جامع نگر و نه فقط با اکتفا به روش های رایج و سنتی برای انتخاب شیوه تعمیر و نگهداری روسازی راه ها که مستقیماً بر سطح ایمنی ترافیک اثرگذار هستند، در نظر گرفته شود.

پویان ایار

عضو جمعیت طرفداران ایمنی راه ها

دانشجوی دکترای مهندسی عمران دانشگاه گرانادا اسپانیا

مراجع:

A.M. Johnson, Best practice Handbook on Asphalt Pavement Maintenance, Report No. MN/RC-2000-04, 2000.

Chen DH, Scullion T. Very Thin Overlays in Texas. Constr Build Mater 2015;95:108–16. doi:10.1016/j.conbuildmat.2015.07.157.

D.E. Watson, M. Heitzman, Thin asphalt concrete overlays: a synthesis of highway practice, National Cooperative Highway Research Program (NCHRP) SYNTHESIS 464, 2014 (access January 24, 2016 <http:// onlinepubs.trb.org/onlinepubs/nchrp/nchrp_syn_464.pdf>).

Sandberg U, Kragh J, Goubert L, Bendtsen H, Bergiers A, Biligiri KP, Karlsson R,  Nielsen E, Olesen E, Vansteenkiste S. Optimization of thin asphalt layers: state-of-the-art review. Swedish National Road and Transport Research Institute (VTI), Danish Road Institute (DRI) & Belgian Road Research Centre (BRRC), 2011.